Marchew cz. 1
Rośnie w dzikim stanie w całej Europie i u nas, gdzie znaleźć ją można wszędzie na suchych łąkach, pastwiskach i przy drogach. Korzeń marchwi dziko rosnącej jest cienki, twardy, łykowaty, bez smaku, u marchwi w ogrodzie lub na polu uprawianej gruby, mięsisty, soczysty i słodkawy.
Rozróżniamy dość liczne odmiany, wytworzone przez umiejętną uprawę, a różniące się między sobą kolorem, kształtem, długością i smakiem korzeni. Ze względu na użytkowanie podzielić je można na odmiany ogrodowe i na odmiany polowe.
Poniżej dajemy krótki opis najważniejszych odmian polowych.
1) Marchew biała olbrzymia z zieloną główką, zwana także „belgijską“, ma korzeń gruby, długi, ostro zakończony, o główce zielonkawej, po nad ziemię wystającej; nać bujna, ocieniająca ziemię. Daje olbrzymie plony; przy sprzęcie łatwo ją z ziemi wyrwać, w sprzyjających warunkach dochodzą korzenie do 18 cali długości i 6 funtów ciężkości. Odpowiednia na ziemię z głęboką warstwą rodzajną.
2) Marchew żółta olbrzymia z zieloną główką, podobna do poprzedniej, lecz nieco cieńsza i z główką mniej zaokrągloną, nie daje już takiego plonu, jak pierwsza.
3) Marchew biała zwyczajna, o korzeniu blado-żółtym, na 8 do 10 cali długim, głowa mało z ziemi wystająca; dawniej powszechnie u nas uprawiana, obecnie uległa zwyrodnieniu.
4) Marchew biała Wogezlia, ma korzeń krótki, lecz gruby, w ziemi siedzący; pochodzi z okolic górskich i może z korzyścią być uprawiana na gruntach, posiadających płytszą warstwę rodzajną.
5) Marchew żółta Saalfeldzka posiada korzeń średniej długości, niewyrastający nad ziemię, zadawalnia się płytszą warstwą rodzajną.