Główne odmiany zbóż cz. 22
Wczesnym jest także owies Ligowo, plenny, wyróżniający się grubym, dorodnym ziarnem.
Kanarek, tak nazwany od złoto żółtawego zabarwienia wiech i ziarna, szkocki wczesny, Wellcome, o ziarnie bardzo grubym, ciężkim, lecz wybredny co do gruntu, Szatiłowski, pochodzący od owsa białego francuskiego.
Do średnio wczesnych zaliczamy: duński, o słomie grubej, długiej i dorodnym ziarnie, należy do najplenniejszych, probstejski, podobny do poprzedniego, Hopetown, odmiana bardzo ceniona w Anglii, stosowna na niziny i ziemie żyźniejsze.
Do późnych należą: owies Leutewicki, o ziarnie długiem, żółtym, Kanadyjski, o ziarnie ciężkim, mniej plenny, wymaga lepszej ziemi, owies ziemniczany, odmiana w Anglii rozpowszechniona, ma ziarno krótkie, pękate.
Z krajowych odmian najpóźniejszym jest marczak.
2) Owies chorągiewkowy (Wena orientalis Sehr.), zwany także „węgierskim“, cechuje się wiechą ściśniętą, złożoną z kłosków, zwieszonych w jedną stronę, wyglądającą jak chorągiewka. W porównaniu z owsem wiechowym wydaje stosunkowo więcej słomy i ziarna, lecz udaje się tylko na silniejszej, żyznej ziemi. Nie wielkie ma u nas zastosowanie.