Główne odmiany zbóż cz. 21

Na grunta nadrzeczne, piaszczysto-gliniaste, glinkowato marglowate, bogate, z głęboką warstwą rodzajną, sprowadzać by należało odmiany angielskiej i duńskiej produkcji, przeciwnie zaś na ziemie mniej z natury żyzne, lżejsze, nadają się więcej odmiany morawskie, a zwłaszcza jęczmień Hanna i jęczmień nasz krajowy Nadwiślański.

Owies, (Wena sativa L.), jest rośliną, bardzo u nas rozpowszechnioną, a zarazem najmniej ze wszystkich zbóż wymagającą. Uprawa jego bywa u nas często po macoszemu traktowaną, siejemy go zwykle na gorszej ziemi i umieszczamy przy końcu rotacji, przed nastąpić mającym nawożeniem gruntu lub ugorowaniem.

Uprawiany jednakże z większą starannością, w lepszych warunkach żyzności gruntu, wynagradza to sowicie zwiększonym plonem. Tworzy wiechę rozgałęzioną, złożoną z kłosków dwu lub trzy ziarnowych, o ziarnie wydłużonym, okrytym plewą bezostną lub ościstą i twardą łuską, podczas młocki nieodpadającą.

Ziarno używane jest powszechnie na obroki dla koni, a jedynie w okolicach górskich służące i na wyrób chleba; ma zawsze zapewniony popyt i trzyma się w cenie.

Ze względu na sposób rozgałęzienia się i kształt wiechy wyszczególniamy dwa główne gatunki.

1) Owies wiechowy (Wena patula Al.), o wiesze rozpierzchłej na wszystkie strony, najbardziej rozpowszechniony, głównie z tego względu, że udaje się nieźle i na gruntach lżejszych i daje ziarno cięższe.

Ważnym dla praktyki jest podział na odmiany wczesne czyli rychliki, średniowczesne i późne, nazywane także zimowymi.

Z pomiędzy licznych odmian wczesnych zasługują na wyróżnienie: rychlik zwyczajny, najwłaściwszy na grunta lżejsze, o ziarnie niezbyt grubym, lecz mającym cienką łuskę; w słomę wyrasta miernie, nie wylęga, jest bardzo plenny, najwcześniejszy ze wszystkich.