Główne odmiany zbóż cz. 5
Wysoko-Litewska, wyhodowana przez K. Bielawskiego, administratora dóbr Wysokie-Litewskie (gub. Grodzieńska), wyrasta wysoko, krzewi się mocno, kłos ma długi, nabity, biały, okazały, ziarno grube, białe.
Dojrzewa nieco później od poprzednich.
Chętnie uprawiana w wielu okolicach Królestwa i Cesarstwa.
Niedrzwicka, biorąca swą nazwę od majątku, w którym wytworzoną została z pszenicy hodowli Yilmorina przez p. G. Mazurkiewicza. Wyróżnia się kłosem niezbyt długim, ziarnem bardzo pięknem, białym, mączystym, lecz nieco drobnym. Słomę ma średniej wysokości, dojrzewa o kilka dni później od Puławki.
Najlepsze rezultaty wydaje na gruntach glinkowatych.
Frankensteińska, pochodzi ze śląska, dojrzewa później, aniżeli nasze pszenice krajowe, kłos ma długi, pełny, biały, ziarno białe, duże, jako produkt handlowy poszukiwane na targach.
Nie zasługuje u nas na polecenie, gdyż jest wrażliwą na mrozy i wyradza się prędko.
Sandomierka cechuje się kłosem czerwonym, cienkim, ku wierzchołkowi zwężającym się, niezbyt ścieśnionym.
Przetrzymuje dobrze nasze zimy i należy do najwcześniejszych odmian. Prześliczne jej drobne, lecz białozłociste, mączyste ziarno wyradza się łatwo. Rodzi ziarno, znane ze swej piękności całej Europie, jedynie tylko w okolicach Sandomierza (gub. Radomska), na tamtejszych glinkach, spoczywających na marglowatym podglebiu. Przeniesiona na inne grunta, traci niebawem cenne swoje przymioty, z tego powodu, ziarno tej odmiany wyłącznie z Sandomierskiego sprowadzane i co parę lat zmieniane być powinno. Wadą jej jest łatwość wylęgania.