Burak cz. 4

Jako pastewne bywają także obecnie zalecane buraki t. zw. półcukroice, różowe, flaszkowate, niezbyt wielkie, hodowli Vilmorina.

Po wykryciu cukru krystalicznego w buraku pastewnym przez Marggrafa w r. 1747 i po założeniu pierwszej cukrowmi buraczanej przez Acharda w r. 1796 utrwaliło się powoli drogą systematycznych badań przekonanie, że można znacznie podnieść cukrowość buraków za pomocą ścisłego wyboru i ulepszonej uprawy. Tym sposobem wyhodowano powoli z buraka pastewnego dotychczas uprawianego osobną odmianę buraka cukrowego.

Obecny burak cukrowy powstał zatem drogą hodowli, świadomej celu, a różni się znacznie od dawniejszej formy wyższą cukrowością, przechodzącą z wszelką pewnością na potomstwo

Buraki cukrowe różnią się między sobą kształtem i zabarwieniem korzenia, kształtem, odcieniem barwy i innymi właściwościami liści. Od dobrej odmiany buraka cukrowego wymaga się wysokiej cukrowości przy dostatecznej wydajności; pierwsza ważną jest dla fabrykanta, druga zaś dla rolnika. Cechą buraków cukrowych jest miąższ gęsty, soczysty i delikatno-wlóknisty, mierna wielkość i dobra dojrzałość, obfitość delikatnych liści i gładka powierzchnia przy kształcie regularnym (stożka lub gruszki). Nader ważnymi są także jeszcze małe rozwidlenie i niska zawartość soli i proteinu („niecukru“).