Główne odmiany zbóż cz. 9
Banatka, biało kłosista i czerwonokłosista, o ziarnie czerwonawym, szklistym, uprawiana powszechnie na Węgrzech, wprowadzona do Rosji przez prof. Stebut’a.
Rodzi się wybornie w guberniach południowo-zachodnich, gdzie zajmuje obszerne przestrzenie.
Dojrzewa o 7 do 8 dni wcześniej od innych pszenic. Wadą jej jest skłonność do wylęgania, z tego powodu, zaleca się ją siać na gruntach niezbyt żyznych.
Odmiana ta w Polsce wyradza się bardzo szybko.
Baszczyński i M. Bażyński w Niemierczu wyhodowali z niej nową odmianę, zwaną Banatką Podolską; krzewi się ona silnie, posiada grubszą słomę, kłos większy, ziarno typowe lecz duże. Dojrzewa wcześnie.
Ci sami hodowcy wytworzyli z kłosa, znalezionego w szkółkach w r. 1891, pszenicę, nazwaną Tryumf Podola. Jest to odmiana czerwona, ościstą, późna; ma kłos bardzo duży, ziarno wielkie, czerwone, szkliste.
Tu należą również uprawiane w południowej Rosji na wielką skalę jako zboża jare długoościste pszenice: girka, sahsonlui i t. d. Dają one ziarno twarde, szkliste, z tego powodu niektórzy autorowie mylnie zaliczają je do gatunku „Triticum durum“.