Burak cz. 12

Buraki, które okazały się zupełnie odpowiednimi pod względem swego ciężaru gatunkowego, zostają następnie ściśle badane na zawartość w nich cukru, którą oznacza się za pomocą sposobu wagowego Pelleta lub sposobu sokowego Behla. Obecnie sposób Pelleta uznano za najwięcej racjonalny; polega on na bezpośrednim oznaczaniu cukru w buraku za pomocą dygestyi na zimno. W tym celu wierci się przy pomocy świdra stalowego odpowiedniej konstrukcji (Keil’a i Dolle’go w Kwedlinburgu) w buraku wysadkowym dziurę i bada otrzymaną tym sposobem miazgę na zawartość cukru i wagi na dwie lub trzy klasy.

Pierwsza klasa buraków nasiennych (Elita I), najbogatszych w cukier, używa się do rozpłodu t. j. do hodowli, a dopiero druga klasa i inne przeznacza się na nasienie, do jednorazowego służące użytku. Minimalna cukrowość w burakach trzeciej klasy stanowi o tym, czy można je wziąć za nasienniki czy też nie, gdyż jasną jest rzeczą, że nasienie, otrzymane z buraków trzeciej klasy, będzie mniej cenne, gorsze co do cukrowości, aniżeli otrzymane z osobników drugiej klasy. Niektórzy hodowcy dzielą nasienniki tylko na dwie klasy, odrzucając buraki, nie należące do drugiej klasy.