Główne odmiany zbóż cz. 1
Obok wyboru dobrego ziarna, dobór stosownych odmian wpływa w wysokim stopniu na ulepszenie zboża i osiągnięcie większych plonów.
Pszenica od najdawniejszych czasów była przedmiotem najtroskliwszej uprawy, dążącej do wyprodukowania jak najpiękniejszego ziarna, ponieważ zaś wzrost jej, budowa kłosa, oraz własności ziarna w znacznej części zależą od zmiennych wpływów klimatycznych i od czynników gruntowych, wytworzyła się znaczna ilość odmian, wyróżniających się między sobą mniej lub więcej wybitnymi cechami.
W okolicach o klimacie wilgotnym, więcej łagodnym, pszenica krzewi się silnie, źdźbła wyrastają wysokie, kłosy długie, pełne, czworoboczne, ziarno jest zwykle białawe, zawiera dużo mączki, a stosunkowo mało ciał proteinowych. W okolicach o klimacie wybitnie lądowym, stepowym, suchym i gorącym, krzewi się pszenica mniej obficie, wyrasta niższa, daje kłosy krótkie, zbite, często ościste, ziarna ciężkie, twarde, szkliste, o odłamie rogowym, w których więcej jest ciał proteinowych, a mniej mączki.
Pszenicę uprawiamy jako zboże ozime i jako zboże jare.
Pszenica jara bywa przedmiotem uprawy przeważnie w okolicach, w których z powodu silnych i długotrwałych mrozów pszenica ozima sianą być nie może.