Główne odmiany zbóż cz. 4

Do najbardziej rozpowszechnionych należą: Puławka, nazywana dawniej niesłusznie „Kostromką“ (w gub. Kostromskiej wcale nie uprawiają pszenicy ozimej); przywiezioną w r. 1867 przez prof. Kowalskiego z wystawy Paryskiej i rozmnożona na polach doświadczalnych instytutu rolniczego w Nowo-Aleksandrii, wkrótce rozpowszechniła się w Lubelskim, a następnie w całym Królestwie Polskim i przyległych mu okolicach. Słomę daje wysoką, kłos długi, biały, u wierzchołka spiczasty, ziarno grube, białe, posiadające cienką łuskę. Na wyróżnienie zasługuje Pulawka, hodowli p. A. Janasza w Dańkowie.

Płocka, pochodząca prawdopodobnie z Płockiego, podobna do poprzedniej, dojrzewa jednakże wcześniej, ma kłos biały, u wierzchołka nie tak śpiczasty, ziarno średniej wielkości, białe lub na pół szkliste. Ulepszona w Sobieszynie, siewana z powodzeniem w Królestwie, nie wyradza się prędko i rodzi się nieźle nawet na gruntach, niezupełnie pod pszenicę odpowiednich, po dodaniu nawozu i przy starannej uprawie.

Kujawka, podobna do poprzednio opisanych, ma kłos cieńszy, wydaje piękne, mączyste, białe, chociaż drobniejsze ziarno; zarzucono ją obecnie, gdyż wyradza się szybko i podlega w wysokim stopniu porażeniu przez rdzę.