Główne odmiany zbóż cz. 23

Zaliczamy do tego działu: owies biały węgierski, bezostny, na gruncie odpowiednim wyrasta wysoko i daje ziarno dorodne; uprawiany we Francji i w południowo-wschodniej Europie, owies czarny wigierski, ościsty lub bezostny, o ziarnie czarnym, lekkim, z grubą łuską, niezmiernie wytrzymały na zmiany atmosferyczne, jest szczególniej rozpowszechniony w górzystych okolicach Węgier, Bułgarii, Galicji i południowej Rosji. Owies czarny tatarski, przydatny do obsiewu gruntów wilgotnych, próchnicznych, torfiastych; wyradza się szybko, a ziarno przybiera kolor jaśniejszy.

Gospodarze nasi mają szczególny pociąg do nabywania odmian zagranicznych: niemieckich, angielskich, francuskich itp., a pomijają niesłusznie odmiany miejscowe.

Próby porównawcze, prowadzone przeze mnie od lat wielu z celniejszymi odmianami zagranicznymi i niektórymi krajowymi, stwierdziły np. wysoką wartość „rychlika lubelskiego“ (inne odmiany oczekują na właściwą ich ocenę).

Owies ten, uszlachetniony przeze mnie przez selekcję roślin i szkółkową uprawę, wymownym jest przykładem, że nasze odmiany miejscowe stanowią cenny materiał, z którego można się dochować dobrych, plennych zbóż.