Główne odmiany zbóż cz. 8

Po wykłoszeniu, przedstawia okazały widok, gdyż ma kłosy niezbyt długie, lecz nadzwyczaj grube, zbite, czworograniaste, u góry pałkowato zakończone, białawe, z szarawym odcieniem.

Dojrzewa u nas bardzo późno, a ze względu na wielką wrażliwość na mrozy, stanowczo jej u nas polecać nie można.

Podobną do poprzedniej jest pszenica Grenadycrslsa, wyhodowana w Svalöf; sprowadzona do Sobieszyna, ulegała często wymarznięciu.

Nowsze odmiany francuskie, hodowli Vilmorin’a, o kłosach olbrzymich i wielkim, dorodnym ziarnie jak: Aleph, Dattel, Lamed itp. są dla nas nieodpowiednie, gdyż wymarzają w naszym klimacie, jak to stwierdziły próby, z ich uprawą odbyte.

Odmiany ościste mają kioski, zaopatrzone ośćmi; pod względem zalet odznaczają się większą w ogóle wytrwałością od bezostnych, znoszą mniej przyjazne położenie i grunt mniej właściwy, ale też za to nie plonują tak obficie.

Ziarno jest mniej mączyste, ma grubszą łuskę, plewa jako oścista jest mniej przydatną na paszę.

W odmianach tej pszenicy, wyróżniają się: Szkalbmierka, czerwonokłosista, o ziarnie dużym, zwykle szklistym, dla tego tak nazwana, że pierwszy jej kłos znaleziono w łanach Sandomierki pod Szkalbmierzem.