Główne odmiany zbóż cz. 20
C) Jęczmień paivi. Uprawiany w Danii, Szwecji, Anglii i Francji, ma kłos prosto stojący, płaski, od dołu szerszy, a ku górze zważony, z długimi ośćmi, wyrastającymi wachlarzowato i przedstawiającymi niejakie podobieństwo do pawiego ogona.
Wymaga gruntu żyznego, z tego powodu nie jest bardzo rozpowszechniony.
Z tego, co powiedzieliśmy o gatunkach i odmianach jęczmienia, można przyjąć za ogólną zasadę, że na ziemiach silniejszych najkorzystniej jest uprawiać gatunki dwurzędowe, a na ziemiach lżejszych i w ogóle w mniejszej kulturze będących, gatunki czterorzędowe, szczególniej gdy warunki miejscowe zmuszają nas do siewu późnego.
O ile jęczmień czterorzędowy, jako wyłącznie gorzelniany i pokarmowy uważać wypada, to wymienione powyżej odmiany jęczmienia dwurzędowego przeważnie nadają się do wyrobu piwa.
Królestwo Polskie, dzięki umiarkowanym warunkom klimatycznym, znajduje się w możności produkowania wyborowego ziarna na słód piwny; pod tym względem mała tylko część Rosji współzawodniczyć z nim może.
Wiadomo, że cała południowa i południowe zachodnia część państwa produkuje prawie wyłącznie jęczmień szklisty, a więc nie przydatny dla browarów. W skutek znacznego rozwoju przemysłu piwowarskiego, zapotrzebowanie jęczmienia browarnego znacznie się zwiększyło. Uprawa więc szlachetnych, dobrych odmian dwurzędowego jęczmienia może stać się źródłem wcale poważnych dochodów, o tyle jednak tylko, o ile przez wybór odpowiedniej odmiany, staranną uprawę, stosowny sprzęt, młockę i przechowanie jęczmień nasz, na rynki handlowe dostarczany, posiadać będzie wszystkie te przymioty, jakie od browarnego ziarna są wymagane.
Przy wyborze ziarna do siewu kierować się należy przymiotami naszej gleby.