Główne odmiany zbóż cz. 15

Trzeba przeznaczać pod nie ziemie wynawożone lub posiadające dostateczny zasób naturalnej żyzności. Zwracamy uwagę, że przy wczesnym siewie i odpowiedniej uprawie można z każdej krzycy dochować się żyta świętojańskiego.

Z nowszych odmian wiele rozgłosu miały żyta: Szlansztedzkie i Petkuskie. Zyto Szlansztedzkie ma istotnie wygląd imponujący, słomę i kłosy olbrzymie; próby, przeprowadzone z nim w wielu gospodarstwach Polski, stwierdziły, że wyradza się ono bardzo szybko, ziarno

drobnieje, a słoma jest tak krucha, że np. do pokrywania dachów, robienia mat i innych potrzeb gospodarczych jest zupełnie nieprzydatną.

Lepszym okazało się żyto Petkuskie; próby wykonane przez niemieckie towarzystwo rolnicze udowodniły, że jest ono najplenniejsze ze wszystkich, dotąd istniejących odmian niemieckich.

Zyto Duńskie, zwane także Bretońskiem, w doświadczeniach, przeprowadzonych w nowszym czasie w Danii, Niemczech i u nas, okazało się niewybrednym co do gruntu i plennym. Wytrzymuje dobrze nasze zimy, udaje się zarówno na gruntach zwięźlej szych, jak i na lżejszych. Znosi lepiej od innych odmian późny wysiew; w jesieni rośnie bardzo wolno.

Ma źdźbła niezbyt długie, kłosy krótkie i pełne, ziarno krótkie, lecz pękate, nie łatwo wypadające z kłosów po dojrzeniu.