Główne odmiany zbóż cz. 14

Wymaga wcześniejszego siewu, krzewi się silniej, aniżeli zwyczajne. Zaznaczyć należy, że i żyto zwyczajne, umieszczone w dobrych warunkach, przybiera własność lepszego krzewienia się. Krzyca wydaje grubszą, sztywniejszą słomę, dłuższe, grubsze kłosy i większe ziarno. Zbiór powinien być przedsiębrany przed zupełnym dojrzeniem, gdyż ziarno łatwo wypada z plew.

Wymieniamy tu niektóre z kilkudziesięciu znanych dzisiaj pododmian krzycy: żyło śniegowe czyli liflandzkie zaleca się tern, że znosi klimat ostrzejszy i może być późno zasiewane. Żyto Probstejskie pochodzi z Holsztynu, bardzo u nas rozpowszechnione, w słomę nie bardzo wyrasta, jest plenne, daje ziarno grube, pękate, o delikatnej łusce.

Żyto trzcinowe odznacza się nadzwyczaj grubą, wysoką słomą i długimi kłosami; dawniej u nas siewane, dzisiaj wyszło już z użycia. Żyto heskie wyszczególnia się bujnym porostem długiej słomy i grubym ziarnem. Żyto zeelandzhie znosi dobrze nasz klimat, krzewi się silnie, lecz wyradza się szybko. Żyto szwedzkie znosi klimat ostrzejszy, jest plenne, daje dorodne ziarno. Żyto finlandzkie (Waza) niełatwo wymarza, rodzi się dobrze, odpowiednie do uprawy na gruntach zwięźlejszych. Żyto świętojańskie, tak zwane od czasu, w którym się zwykle zasiewa; rozrasta się szybko, zasiane w Maju lub Czerwcu, rozkrzewia się w tym stopniu, że jeszcze w jesieni może być koszone na paszę, po czym wydaje w następnym roku zbiór ziarna. Można je siać w pomieszaniu z wyką, grochem, inkarnatką itp., a to dla zwiększenia ilości i polepszenia smaku paszy, zbieranej w jesieni.