Główne odmiany zbóż cz. 12

Charakterystyczną cechą są niezwykle długie, cienkie plewki i ziarno, zupełnie podobne do żyta olbrzymiego, z tego powodu, bywa niekiedy zachwalaną pod nazwą żyta  „Astrachańskiego“, „Jerozolimskiego“ itd.

Uprawiają ją gdzieniegdzie jako zboże jare w Egipcie, Hiszpanii i w południowej Syberii.

Ze stanowiska gospodarczego nie ma dla nas żadnego znaczenia.

Do pszenic, o ziarnie, silnie w plewie zamkniętym tak, że nawet podczas młócenia nie wyłuskują się z plewy, ale wraz z nią od źdźbła się odłączają, zaliczamy:

5-ly gatunek: Pszenica orkisz. Ma kłoski, dosyć rzadko na szypułce kłosowej osadzone, ościste lub bezostne, dwunasienne, trochę spłaszczone. Ziarno okrągławe, przytępione, czerwonawe. Sieją ją jako zboże ozime lub jare, w górach, w południowych Niemczech, Francji i Szwajcarii.

6-ty gatunek: Pszenica dwuziarnowa. Układ ościstego kłosa mocno spłaszczonego, przypomina jęczmień dwurzędowy; ziarno podobne do orkisza, czerwonawe Dzisiaj uprawa jej w ograniczonych rozmiarach utrzymała się we Francji, Włoszech i południowych Niemczech. Sieją ją także jako zboże jare we wschodniej Rosji pod nazwą „polba“.