Główne odmiany zbóż cz. 10

2-gi gatunek: Pszenica angielska (Triticum turgidum L.) ma źdźbła tęgie, długie, zwykle wewnątrz, w górnej części, rdzeniem wypełnione. Kłosy grubsze, więcej ścieśnione, aniżeli u zwyczajnej, czworograniaste, ościste. Ziarno bywa duże, pełne, silnie obsadzone w plewie, koloru białego lub czerwonawego, gruboskórne. Z pomiędzy odmian tego gatunku wymieniamy: pszenicę Taganrogską, o kłosie białym, ziarnie czerwonawym, pochodzącą z południowej Rosji, Cudowną, o kłosie w dolnej części obficie rozgałęzionym, dającą ziarno poślednie, Egipską, (nazywaną także pszenicą „S-tej Heleny“), o kłosie czerwonym, z odcieniem niebieskawym, omszonym i ziarnie pełnym, czerwonym.

Niewłaściwie gatunek ten nazwano „angielskim“, gdyż w Anglii uprawiają przeważnie odmiany pszenicy zwyczajnej; prawdopodobnie kiedyś z Anglii wprowadzono go do innych krajów Europy.

Najwięcej sieją go we Francji, Hiszpanii, Włoszech, Turcji, Egipcie, w ogóle w okolicach morza Śródziemnego. W Niemczech, a zwłaszcza w Saksonii, rozpowszechniła się od paru lat uprawa pszenicy angielskiej Rivett’a, okazała się bowiem tamże najplenniejszą ze wszystkich. Ma ona kłos gruby, brunatny, ościsty, omszony, ziarno grube, ordynarne; słoma gruba.

W naszym kraju nie opłaca się uprawa pszenicy angielskiej.