Author Archive
3-ci gatunek: Pszenica twarda (Triticum durum Desf). Kłosy ścieśnione, krótkie lub długie, nieco owalne, odznaczają się liczniejszymi, dwa razy od kłosa dłuższymi, sztywnymi ośćmi, podobnymi do jęczmiennych. Źdźbła zwykle wewnątrz rdzeniem wypełnione, zdarzają się jednak odmiany ze źdźbłami pustymi. Ziarno nadzwyczaj twarde, szkliste, o odłamie rogowym, ze znaczną zawartością glutenu; wyróżnia się
2-gi gatunek: Pszenica angielska (Triticum turgidum L.) ma źdźbła tęgie, długie, zwykle wewnątrz, w górnej części, rdzeniem wypełnione. Kłosy grubsze, więcej ścieśnione, aniżeli u zwyczajnej, czworograniaste, ościste. Ziarno bywa duże, pełne, silnie obsadzone w plewie, koloru białego lub czerwonawego, gruboskórne. Z pomiędzy odmian tego gatunku wymieniamy: pszenicę Taganrogską, o kłosie białym, ziarnie
Banatka, biało kłosista i czerwonokłosista, o ziarnie czerwonawym, szklistym, uprawiana powszechnie na Węgrzech, wprowadzona do Rosji przez prof. Stebut’a. Rodzi się wybornie w guberniach południowo-zachodnich, gdzie zajmuje obszerne przestrzenie. Dojrzewa o 7 do 8 dni wcześniej od innych pszenic. Wadą jej jest skłonność do wylęgania, z tego powodu, zaleca się ją siać
Po wykłoszeniu, przedstawia okazały widok, gdyż ma kłosy niezbyt długie, lecz nadzwyczaj grube, zbite, czworograniaste, u góry pałkowato zakończone, białawe, z szarawym odcieniem. Dojrzewa u nas bardzo późno, a ze względu na wielką wrażliwość na mrozy, stanowczo jej u nas polecać nie można. Podobną do poprzedniej jest pszenica Grenadycrslsa, wyhodowana w Svalöf;
Kłos ma czerwony, bardzo podobny do Sandomierki, lecz grubszy i dłuższy, ziarno drobne, lecz jednolite, ciężkie, na pół szkliste. Dojrzewa o 1 lub 2 wcześniej, jak Sandomierka, uszlachetniona przez szkółkową uprawę w Sobieszynie, dawała dobre plony; zasługuje na rozpowszechnienie w tych zwłaszcza okolicach, gdzie zależy nam na wcześniejszym dojrzeniu ziarna. Trump pochodzenia
Sandomierka, przeniesiona do wschodnich guberni Rosji, staje się z początku czułą na zimno, lecz przy odpowiedniej kulturze, z czasem rodzi i tam dobrze. Uprawianą bywa na większych obszarach w wielu gospodarstwach gub. Podolskiej. Modliborzycka, wyhodowana przez p. K. Grodzickiego w Modliborzycach (gub. Radomska), który od lat kilkunastu dochodził plenności różnych odmian pszenicy
Wysoko-Litewska, wyhodowana przez K. Bielawskiego, administratora dóbr Wysokie-Litewskie (gub. Grodzieńska), wyrasta wysoko, krzewi się mocno, kłos ma długi, nabity, biały, okazały, ziarno grube, białe. Dojrzewa nieco później od poprzednich. Chętnie uprawiana w wielu okolicach Królestwa i Cesarstwa. Niedrzwicka, biorąca swą nazwę od majątku, w którym wytworzoną została z pszenicy hodowli Yilmorina przez
Do najbardziej rozpowszechnionych należą: Puławka, nazywana dawniej niesłusznie „Kostromką“ (w gub. Kostromskiej wcale nie uprawiają pszenicy ozimej); przywiezioną w r. 1867 przez prof. Kowalskiego z wystawy Paryskiej i rozmnożona na polach doświadczalnych instytutu rolniczego w Nowo-Aleksandrii, wkrótce rozpowszechniła się w Lubelskim, a następnie w całym Królestwie Polskim i przyległych mu okolicach. Słomę
Gatunki ościste, a szczególniej omszone, o wiele łatwiej nasiąkają wilgocią i dłużej ją zatrzymują, a tern samem większe przedstawiają niebezpieczeństwo, ze względu na porośnięcie, aniżeli gatunki bezostne i nagie. Ziarno pszenicy bywa białawe, żółtawe, czerwonawe, brunatne, z różnymi odcieniami. Pszenica o ziarnie nagim, tj. wypadającym z plew po omłóceniu, obejmuje cztery poniżej
Ozime odmiany pszenicy dają w porównaniu z jarymi znacznie większy plon; ziarno ich jest więcej poszukiwane i płacą za nie wyższe ceny. Uprawa ich jest wprawdzie kosztowniejszą, dane powyższe przemawiają jednak na korzyść ozimych odmian w tych okolicach, gdzie niezbyt surowy klimat na to pozwala. W środkowej Rosji, w pasie, odpowiadającym położeniu